Na zakończenie liturgii z Wielkiego Piątku, kapłan umieszcza Najświętszy Sakrament w miejscu, które symbolizuje grób Chrystusa. Zwyczaj ten pochodzi z Palestyny, a w Polsce przyjął się w XVI wieku. Tradycję ustawiania Grobu Pańskiego w polskich kościołach spopularyzowali Bożogrobcy. W centrum grobu umieszcza się figurę Zmarłego Jezusa oraz Monstrancję z Najświętszym Sakramentem, okrytą przezroczystym welonem. Welon, to pamiątka całunu, w który owinięto Jezusa przed złożeniem w grobie.
  Zgodnie z wytycznymi zawartymi w Mszale Rzymskim, w kaplicy adoracji zwanej Grobem Pańskim "powinien być ołtarz, choćby przenośny, i tabernakulum do przechowywania puszek z Najświętszym Sakramentem." Monstrancję, wystawia się na ołtarzu lub na tronie, który powinien być umieszczony blisko ołtarza.
  Tan sam tekst nakazuje, aby wszystkie elementy dekoracyjne i światła kierowały uwagę wiernych na Najświętszy Sakrament, który jest Pamiątką Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa, a nie na figurę Chrystusa leżącego w grobie.
  Od chwili złożenia w grobie, aż do rozpoczęcia Wigilii Paschalnej trwa adoracja Umęczonego Chrystusa.
  Grób Pański przygotowany w naszej kaplicy, jak każdego roku cieszył się wielkim uznaniem wiernych. Nieustannie przybywali oni do stóp Jezusa wielbiąc Go w Najświętszym Sakramencie.

  Za kilka dni będziemy przeżywać święta Wielkiejnocy — zbawczą mękę, śmierć i zmartwychwstanie Pana Jezusa. Będziemy towarzyszyć Panu Jezusowi w Ogrójcu, w drodze krzyżowej, a potem razem ze św. Janem i Piotrem, usłyszawszy słowa Marii Magdaleny, odkryjemy, że grób, gdzie złożono Pana, jest pusty. Nasze życie, niekiedy trudne i bolesne, rozświetli prawda o zmartwychwstaniu. Przypominają się nam słowa Mistrza, które mówił do Apostołów, że On powstanie z martwych. W zmartwychwstaniu Jezusa mamy udział w tym, co dla nas jest najbardziej nieosiągalne i niedostępne — nieskończoność i nieutracalność życia. Żyjąc tu, na ziemi, nieustannie mierzymy się z ograniczeniami — własnymi, innych ludzi, napotykamy bariery i dotykamy granic. Tymczasem Jezus swoim zmartwychwstaniem otwiera przed nami perspektywę wieczności życia z Bogiem, w pełnej jedności i bliskości, bez czasu i kresu.
  My, którzy wierzymy w prawdę o zmartwychwstaniu Nazarejczyka, chcieli¬byśmy Go zobaczyć, dotknąć choć rąbka Jego sukni, pragnęlibyśmy spojrzeć Mu w oczy i przylgnąć do Jego piersi.
 
  Życzę Wam pokoju serca i radości paschalnej na zbliżające się święta Wielkiejnocy i wielu łask od zmartwychwstałego Pana.

  Triduum (łac. "trzy dni") paschalne rozpoczyna się w Wielki Czwartek wieczorem, a kończy nieszporami w wieczór Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego. Msza Wieczerzy Pańskiej odprawiana w czwartek wieczorem inauguruje Triduum Paschalne naszego Pana. W liturgii uobecnia się tajemnicę męki, smierci i zmartwychwstania Chrystusa. Pascha to Jego przejście z tego świata do Ojca, ze śmierci do zycia. Tu jest źródło naszej wiary. Dla chrześcijan nie ma nic ważniejszego, nic bardziej godnego świętowania. Jak niedziela jest najważniejszym dniem tygodnia, tak Triduum Paschalne jest szczytem roku liturgicznego.
 
  WIELKI CZWARTEK "W chwili, kiedy Pan w przenajświętszej Eucharystii ofiarowuje samego siebie - swoje Ciało i Krew - kiedy oddaje się w nasze ręce i naszym sercom, pozwólmy, by poruszyła nas Jego modlitwa. Włączmy się sami w tę Jego modlitwę i prośmy: Tak, Panie, obdarz nas wiarą w Ciebie, który jesteś jedno z Ojcem w Duchu Świętym. Pozwól nam żyć w Twojej miłości i stać się przez to jednością - tak jak Ty jesteś jedno z Ojcem, aby świat uwierzył. Amen."
 Benedykt XVI
 
  WIELKI PIĄTEK "Tak więc wszyscy, co poznali zmiłowanie Boże, klękają pod krzyżem, który rozpościera niewidzialne swoje ramiona poprzez wszystkie przestworza i wszystkie czasy. Padają na twarz. Milczą. Płaczą. Modlą się do Ukrzyżowanego. Modlą się do życia, które za nas zostało ofiarowane. Modlą się do Zmarłego, który nam przyniósł życie. Modlą się do Miłości, która miłuje aż do końca, do Posłuszeństwa, które było niewzruszone aż do śmierci i to smierci krzyżowej. Modlą się do Tajemnicy, która zawiera w sobie odpowiedź na wszystkie pytania."
 Karl Rahner SJ
 
  WIELKA SOBOTA "Co się stało? Wielka cisza spowiła ziemię: wielka na niej cisza i pustka. Cisza wielka, bo Król zasnął. Ziemia się przelękła i zamilkła, bo Bóg zasnął w ludzkim ciele, a wzbudził tych, którzy spali od wieków. Bóg umarł w ciele, a poruszył Otchłań."
  Starożytna homilia na Świętą i Wielką Sobotę