„Niepokalana Panienko Święta,
Którą Aniołów chór wielbi w niebie,
Oto ma dusza, czcią Twą przejęta,
Pragnie na ziemi uwielbiać Ciebie”

Św. Zygmunt Szczęsny Feliński
 
  Znów zbliża się maj - miesiąc poświęcony Królowej Polski, która spogląda na nas każdego dnia z jasnogórskiego wzgórza. Wiele dróg będą znów poprowadzi wiernych do świątyń, kapliczek położonych wśród rozkwieconych łąk, przydrożnych figur ….
  Polska Królowa z Jasnej Góry, której święto obchodzić będziemy w najbliższy poniedziałek, a która umiłowała nasz naród w sposób szczególny, to Matka niezmiernie bliska sercu naszego założyciela Św. Zygmunta Felińskiego.
  Wpisał się on w szereg niezliczonej rzeszy Polaków, należących do grona wielkich czcicieli Najświętszej Maryi Panny. Pobożność maryjną wyniósł z rodzinnego domu, gdzie czcią szczególną otoczony był obraz Matki Bożej Częstochowskiej, który towarzyszy Świętemu przez całe jego życie.
  W 1863 roku, kiedy został usunięty ze stolicy arcybiskupiej w Warszawie i zesłany na wygnanie do Jarosławia nad Wołgą, gdzie spędził długie 20 lat, zabrał ze sobą obrazek Matki Bożej Częstochowskiej. Czarna Madonna towarzyszyła mu w cierpieniu, modlitwie, wspomagała w ufnym zawierzeniu Bogu.
  Nadszedł wreszcie dzień powrotu i wtedy droga do Ojczyzny poprowadziła go właśnie przez Częstochowę. Tam pokłonił się najświętszemu wizerunkowi Królowej Polski i podziękował za szczęśliwy powrót z zesłania.
  Całe swoje życie poświęcił na pomoc słabym i chorym, wciąż prosząc Matkę Bożą o wsparcie w tych dziełach. Spoczął w Warszawskiej Archikatedrze, a nad miejscem, w którym znajduje się jego trumna, czuwa wizerunek Częstochowskiej Pani umieszczony w pięknym witrażu.
  Często powtarzał, że od Maryi uczymy się pięknej postawy nie tylko poddawania się wszelkim krzyżom, ale również przyjmowania ich z niezachwiana ufnością, że wszystko, co Bóg zrządza jest dla nas najlepsze.
  Spróbujmy zatem w ciągu tego pięknego miesiąca, każdego dnia wprowadzać w nasze własne życie, myśli i postawy Świętego Zygmunta, a rozważając spuściznę, jaką zostawił nam - swoim duchowym córkom - oddawać cześć i uwielbienie naszej Matce Niebieskiej - Polski Królowej, do której zachęcał nas słowami:
„Spieszmy także lube dziatki,
Złożyć hołdy Niebios Pani:
Wdzięczne pienia, świeże kwiatki
Dla Maryi nieśmy w dani”
 
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus

„Jam jest chleb życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął;
a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie” (J 6,35).

  18 kwietnia 2021 r. rozpoczął się XIII Ogólnopolski Tydzień Biblijny, a zainaugurował go Piąty Narodowy Dzień Czytania Pisma Świętego. Motywem przewodnim tego jakże ważnego w życiu każdego z nas tygodnia, są słowa zacytowane na początku moich refleksji.
  Starajmy się zatem ponownie odkrywać i pogłębiać znaczenia Słowa Bożego w życiu Kościoła i w naszym osobistym życiu.
  W większości naszych kościołów odbywać się będą z tej okazji różnego rodzaju spotkania, odczyty zachęcające wiernych do sięgania w głąb tego, co mówi Pismo Święte, do rozważania i prób głębszego zrozumienia naszych Prawd Wiary.
  Mnie jednak najbardziej ujęło hasło przewodniczące tym dniom. Hasło które może dotyczyć również chleba naszego ziemskiego. Jakże często nie doceniamy faktu, że mamy tego chleba pod dostatkiem, że w każdej chwili możemy po niego sięgnąć i że coraz częściej chleba tego nie szanujemy, mimo wciąż do nas docierających wiadomości o niezliczonej ilości głodujących w dalekich krajach dzieci.
  Szacunek do chleba… Mam nadzieję, że w naszych domach ten chleb wciąż szanujemy, że tak, jak nasze matki każdy bochenek chleba rozpoczynamy znakiem Krzyża Świętego, a każdą przez nieuwagę zrzuconą na podłogę kromkę - z czcią całujemy.
  Pragnę zacytować tu naszego wielkiego poetę Cypriana Kamila Norwida, który będąc z dala od Ojczyzny pamiętał o tym niezwykłym szacunku do chleba i napisał:
„Do kraju tego, gdzie kruszynę chleba
Podnoszą z ziemi przez uszanowanie
Dla darów Nieba…
Tęskno mi, Panie…”
  Życząc nam wszystkim owocnego przeżycia tego tygodnia życzę też, aby nam nigdy nie zabrakło Chleba Eucharystycznego i chleba codziennego pochodzącego z naszych pozłacanych zbożem pól.

  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus

„Pragnę, ażeby pierwsza niedziela po Wielkanocy była świętem Miłosierdzia. Pragnę, aby święto Miłosierdzia, było ucieczką i schronieniem dla wszystkich dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników.”

  Minęła kolejna Niedziela Miłosierdzia Bożego, którą Św. Jan Paweł II w 1995 roku wprowadził do wszystkich diecezji w Polsce. Jest ona jednocześnie II Niedzielą Wielkanocną. Nie można przy obchodach tego wielkiego święta, nie wspomnieć o Św. Faustynie, którą Bóg wybrał, aby rozgłaszała Jego cześć, ustanowił Ją swoim głosem i powierzył misję Miłosierdzia. 30 kwietnia 2000 roku - Roku Jubileuszowego, nasz Papież Polak, dokonał w Rzymie kanonizacji Siostry Faustyny.
  Św. Jan Paweł II modlił się do niej: „Ty zaś, Faustyno, darze Boga dla naszej epoki, darze polskiej ziemi dla całego Kościoła, wyjednaj nam, abyśmy mogli pojąć głębię Bożego Miłosierdzia, pomóż nam, abyśmy osobiście go doświadczyli i świadczyli o nim braciom. Twoje orędzie światłości i nadziei niech się rozprzestrzenia na całym świecie, niech przynagla grzeszników do nawrócenia, niech uśmierza spory i nienawiści, niech uzdalnia ludzi i narody do czynnego okazywania braterstwa.” Radujmy się zatem, że w naszej kaplicy możemy każdego dnia czcić relikwie Św. Faustyny i prosić o Jej wstawiennictwo u Tego, który Ją wybrał. Możemy powierzać nasze życie i błagać o Boże Miłosierdzie dla nas.
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus