„Ekspiacja to wsparte łaską Miłosiernego Boga działanie chrześcijanina, mające na celu przekształcenie grzechu w cierpienie miłości, które oczyszcza i wyzwala.”
 
  Samo słowo ekspiacja, to termin łaciński expiato, czyli odpokutowanie, oczyszczanie mające na celu przywrócenie jedności z Bogiem, naruszonej grzechem samego pokutującego lub innego człowieka czy społeczności – naszej zakonnej wspólnoty.
 
  Święty Augustyn mówi:
 
  „Zapytaj piękno ziemi, morza, powietrza, które rozprzestrzenia się i rozprasza; zapytaj piękno nieba…
  zapytaj wszystko, co istnieje.
  Wszystko odpowie ci: Spójrz i zauważ, jakie to piękne.
  Piękno tego, co istnieje, jest jakby wyznaniem .
  Kto uczynił całe to piękno poddane zmianom,
  jeśli nie Piękny nie podlegający żadnej zmianie?”
 
  Jako osoby, które wybrały życie konsekrowane musimy każdego dnia żyć i postępować tak, aby żadnym przewinieniem nie zmienić tego piękna i wciąż kierować się innymi słowami cytowanego wyżej Świętego:
 
  „wierzę, aby rozumieć, i rozumiem, aby głębiej wierzyć”
 
  Pragnąc zatem zadośćuczynić Najwyższemu Siostry, Bracia i Ojcowie zakonni modlą się tego dnia, poszczą i podejmują dzieła pokutne w duchu wynagrodzenia za grzechy osobiste i wspólnotowe, by oczyściwszy serca na nowo, z żarliwością i gorącą miłością, podjąć swoją misję uobecniania Chrystusa w Kościele i w świecie.
 
  Pamiętajmy, że:
 
  „Gdzie jest grzech, tam zjawia się wielość, tam schizma, tam herezja, tam niezgoda. Gdzie natomiast jest cnota, tam jest jedność, tam wspólnota, która sprawia, że wszyscy wierzący mają jedno ciało i jedną duszę”
 
  Pragnąc zatem uznać i wyznać nasze słabości, chciejmy też z mocą pokazać światu, ile wśród nas jest świętości i żywotności. Jak wiele jest świętości ukrytej w naszych domach i klasztorach, która sprawia, że konsekrowani są żywymi ikonami Boga po Trzykroć Świętego.
 
  Wszystkim nam życzę odkrywania Bożej Prawdy wciąż na nowo i życia zgodnie z tym, co przysięgałyśmy ślubując przed ołtarzem naszej Jasnogórskiej Pani.
 
  S. Ewa Pollus

 
 
 
 
 
 
 
„I stał się z prędka z nieba szum, jakoby przypadającego wiatru gwałtownego, i napełnił wszystek dom, gdzie siedzieli. I ukazały się im rozdzielone języki jakoby ognia, i usiadł na każdym z nich z osobna: i napełnieni są wszyscy Duchem Świętym i poczęli mówić rozmaitymi językami, jako im Duch Święty wymawiać dawał”
(Dzieje Ap., II, 2-4)
 
  Trzy największe uroczystości roku kościelnego, poświęcone Trzem Osobom Trójcy Świętej to: Boże Narodzenie - święto Boga Ojca - Ojciec Przedwieczny zsyła Syna swego Jednorodzonego na ziemię, Wielkanoc - święto Boga Syna, który po męce i śmierci krzyżowej zwycięsko i chwalebnie zmartwychwstał i wreszcie święto Trzeciej Osoby Boskiej - Ducha Świętego, na które właśnie oczekujemy, a którego Ojciec i Syn zsyłają na świat, aby to, co Ojciec stworzył, a Syn odkupił, zostało przez Niego utwierdzone i poświęcone. Zielone Świątki są to święta rolników i pasterzy, którzy od najdawniejszych czasów witali uroczyście rozkwitającą przyrodę. Obchodzili więc granice swych pól z obrazem Bogarodzicy i z chorągwią kościelną, śpiewając pieśni nabożne. Przed wojną święta te, tak jak Boże Narodzenie i Wielkanoc, były świętami obchodzonymi przez dwa dni, jednak drugi dzień, jako dzień wolny od pracy usunęli komuniści, a po 1989 r. nie było woli, aby do dobrych tradycji powrócić. Sobór Watykański II zaś swoją reformą liturgii sprawił, że z kalendarza kościelnego zniknęła oktawa Zesłania Ducha Świętego i dziś zawsze obchodzimy Pięćdziesiątnicę 49 dni po Zmartwychwstaniu - w niedzielę Zesłania Ducha Świętego.
  Jestem jednak pełna nadziei, że nasze pokolenie, które z domu wyniosło pamięć o tych niezwykle ważnych dla nas faktach, będzie wciąż świętować z należytym szacunkiem również ten drugi dzień, a także przekazywać te nasze polskie tradycje młodym i zachęcać do ich zachowywania. Tak pięknie Jan Paweł II powiedział do nas Polaków podczas swojej pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny:
  I wołam, ja, syn polskiej ziemi, a zarazem ja: Jan Paweł II papież, wołam z całej głębi tego tysiąclecia, wołam w przeddzień święta Zesłania, wołam wraz z wami wszystkimi:
Niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi. Tej Ziemi!
 
  Na zawsze zachowajmy w naszej pamięci te właśnie słowa.
  S. Ewa Pollus

„Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili”
(J 15, 16)
 
  Znów minął rok, nadszedł kolejny maj, a z nim nasze coroczne rekolekcje zakonne. Jak w roku ubiegłym, tak i teraz odbyły się one z wiadomej przyczyny w bardzo małym składzie - przybyło do nas tylko 14 Sióstr z różnych prowincji.
  Ścieżkami Pana wciąż na nowo odkrywanymi prowadził nas Ojciec Robert Wołyniec - Gwardian i Proboszcz Sanktuarium Św. Jakuba w Lęborku.
  Samo słowo rekolekcje wzięło się z języka łacińskiego „re-ccolligo„ - „znowu zbierać, przyjmować, odzyskać” i są swego rodzaju ćwiczeniem duchowym.
  Codzienne zabieganie, coraz więcej obowiązków, nowe wytyczne i wciąż niepokojące wieści sprawiają, że w nasze życie wkradają się pewne automaty. Modlimy się czasem bez głębszego zastanowienia nad modlitwą - poddane często przeróżnym presjom, ciągłemu zabieganiu i brakowi czasu, mechanicznie przyjmujemy prawdy wiary.
  Jan Apostoł do Kościoła w Efezie rzekł:
  „Znam twoje czyny: trud i twoją wytrwałość (…). Ale mam przeciw tobie to, że odstąpiłeś od twej pierwotnej miłości. Pamiętaj więc, skąd spadłeś, i nawróć się i pierwsze czyny podejmij!” (Ap 2, 2-5).
  Jakże warto w tym szczególnym czasie zająć się właśnie własnym „ja” - bo myślę, że najczęściej to o sobie zapominamy. Warto zatrzymać się na chwilę, niektóre sprawy na nowo przeanalizować, posłuchać Boga w ciszy i sobie odpowiedzieć na nurtujące pytania, rozwiać może wątpliwości i wprowadzać w czyn, to czego oczekuje od nas Pan.
  Idźmy więc dalej drogą, którą nam Chrystus wyznaczył i wciąż przynośmy owoce naszego zakonnego życia.
 
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus