„Pamiętaj, Panno, na polską Koronę,
  Którąś raz wzięła pod swoją obronę:
  Wszakżeś jest polską Maryja Królową,
  Której Bóg oddał za tron Częstochową.
  Tam Twoje serce, kędy skarb przebywa,
  Gdzie królewski stół Twój obraz nakrywa:
  Niech odrobiny z niego nam spadają,
  Twoi synowie niech głodu nie znają.”
 
  Franciszek Karpiński
 
  Cudowny wizerunek Matki Bożej, to największy skarb Jasnej Góry….
  Legenda przypisuje autorstwo ikony Św. Łukaszowi Ewangeliście, który miał Ją wymalować na deskach stołu w domu Maryi w Jerozolimie, chociaż ogólnie mówi się, że jest dziełem nieznanego włoskiego malarza. Książę opolski Władysław w zdobytym zamku w Bełzie odnalazł ikonę i otoczył ją szczególną opieką, bowiem był przekonany, że modlitwa przed tym właśnie wizerunkiem Maryi przyniosła mu zwycięstwo nad najeźdźcami - Tatarami i Litwinami. Pragnął zatem przenieść ten cudowny wizerunek do Opola, jednak konie zaprzężone do wozu, na którym był umieszczony obraz nie chciały ruszyć. Ślubował wtedy, że ikonę Najświętszej Panienki z Dzieciątkiem umieści w ufundowanym przez siebie klasztorze na Jasnej Górze, u sprowadzonych z Węgier Paulinów. Tyle mówi nam jedna z przekazywanych legend….
  Jak wszyscy wiemy Czarna Madonna do dzisiaj króluje na Jasnogórskim wzgórzu, a u Jej stóp każdego dnia kłaniają się tysiące pielgrzymów z Polski i z wielu stron świata. Przybywają ze swoimi troskami, prośbami, ale też z ogromną wdzięcznością za łaski otrzymane za Jej pośrednictwem.
  Już wkrótce Jej święto…. I uroczysty Odpust u nas, bowiem to właśnie Matka Częstochowska króluje w naszej kaplicy. W najbliższy piątek spotkamy się tam wszyscy na uroczystej Eucharystii - spotkamy się, by przede wszystkim dziękować, ale też błagać - „popatrz, jak ciężkie są nasze czasy” odwróć od nas widmo wojny, widmo głodu, obdarz wszystkich swoją macierzyńską miłością, otaczaj każdego dnia nieustającą opieką i wciąż błagaj swego Syna za nami.
 
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus

  „Wszechmogący, wieczny Boże, Ty wziąłeś do niebieskiej chwały ciało i duszę Niepokalanej Dziewicy Maryi, Matki Twojego Syna, spraw, abyśmy nieustannie troszczyli się o dobra duchowe i wysłużyli sobie udział w Jej chwale”
 
  Jedno z najstarszych i najważniejszych świąt maryjnych w Kościele katolickim, to Święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny - w polskiej tradycji znane jako Święto Matki Bożej Zielnej. Obchodzone zawsze 15 sierpnia, zobowiązuje nas - katolików, do uczestnictwa w Eucharystii. W sercu naszej Ojczyzny na Jasnej Górze, to dzień największego odpustu.
  Święto ku czci Maryi wziętej do nieba obchodzone było już w pierwszych wiekach pod nazwą "zaśnięcia Maryi", a dopiero później zastąpiono je Wniebowzięciem Najświętszej Maryi Panny. Samą datę uroczystości na dzień 15 sierpnia ustalono około VI wieku w Konstantynopolu, a od VII wieku zaczęto je obchodzić i w Europie.
  W pobliżu Ogrodu Oliwnego znajdował się grób, z którego - jak głoszono - Maryja została wzięta do nieba.
  W 1950 roku przekonanie wiernych o tym, że Maryja po śmierci została wraz z ciałem i duszą wzięta do nieba potwierdził Papież Pius XII i ogłosił dogmat o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny. Wszyscy z pewnością wiemy, że okres poprzedzający dzień 15 sierpnia jest okresem licznych pielgrzymek podążających do Królowej Polski z różnymi prośbami, podziękowaniami, a czasem tylko po to, by spojrzeć w Jej najtroskliwsze oblicze….. Każdego roku peregrynuje na Jasną Górę około 250 tysięcy pątników z całej Polski, a często i spoza jej granic. W tradycji ludowej święto 15 sierpnia jest dziękczynieniem za zebrane plony. Tego dnia przynosi się do kościoła do poświęcenia bukiety i wianki złożone ze zbóż, warzyw, owoców, kwiatów i ziół. 15 sierpnia jest także rocznicą "Cudu nad Wisłą", czyli zwycięstwa wojska polskiego nad sowietami w 1920 r. i ocalenia Europy od zalewu bolszewizmu, co z pewnością zawdzięczamy szczególnemu wstawiennictwu Matki Bożej. W tym dniu w latach 1923- 47 i ponownie od roku 1992, Wojsko Polskie obchodzi swoje święto. Władze komunistyczne w 1955 roku zadecydowały też o zniesieniu tego święta, jednak w maju 1989 roku Sejm przywrócił je, jako dzień ustawowo wolny od pracy. Z pokorą prośmy zatem Wniebowziętą Maryję Pannę o nieustającą nad nami opiekę i orędownictwo u Najwyższego.
 
  Szczęść Boże
  S. Barbara Borowiak

  „Ogniem palony, lecz mężnego ducha,
  Zwalczył odważnie lęk przed płomieniami,
  Pragnął on bowiem z całej głębi serca
  Wiecznego życia.
  Wszedł więc do nieba uwieńczony chwałą
  Świętych aniołów otoczony chórem,
  Aby do Boga wznosić swe modlitwy
  Za grzesznikami.
  Z wielką pokorą prośmy męczennika…”
 
  Na terenie naszego Domu - choć jeszcze przed jego ogrodzeniem - stoi kapliczka, a na jej oszklonym szczycie znajduje się figura Świętego Wawrzyńca. Kapliczka została odbudowana w 1945 r. po zniszczeniu przedwojennej przez Niemców, w początkowym okresie okupacji. Święty Wawrzyniec urodził się prawdopodobnie w nocy z 31 grudnia 225 na 1 stycznia 226 roku. Według zachowanych Akt Męczeństwa miał pochodzić z Hiszpanii. Nie wiadomo kiedy Św. Wawrzyniec pojawił się w Rzymie, jednak należał do duchowieństwa tego miasta i cieszył się zaufaniem Papieża Św. Sykstusa II, który powierzył mu administrację dóbr kościelnych oraz opiekę nad ubogimi Rzymu. Diakon Wawrzyniec należał niegdyś do najbardziej popularnych świętych. Jednakże w historii nie ma szczegółowych informacji o jego życiu i działalności duszpasterskiej, dlatego poznać go możemy tylko z tradycji.
  Za panowania cesarza Waleriana wybuchło kolejne prześladowanie chrześcijan i zgodnie z wydanym przez niego edyktem, wszyscy sprawujący w gminach chrześcijańskich jakieś urzędy mieli być skazywani na śmierć bez postępowania sądowego.
  Św. Wawrzyńca, który zarządzał dobrami kościelnymi początkowo nie aresztowano, ponieważ chciano zmusić go do przekazania całego tego majątku na rzecz cesarstwa. Spodziewał się on jednak, że w najbliższym czasie zostanie poddany torturom, dlatego wszystkie kościelne pieniądze rozdał ubogim.
  Sędzia nakazał siec za to diakona biczami, a następnie rozłożyć go na kracie i tak przypalać ciało, aż odpowie na zadawane pytanie. Święty nie załamał się podczas męczeństwa, nie wyparł się wiary i odniósł wspaniałe zwycięstwo, oddając życie za Chrystusa 10 VIII 258 r. Ciało Męczennika pochował kapłan Św. Justyn. 10 sierpnia przypada zatem liturgiczny obchód ku czci Świętego Wawrzyńca - Diakona i Męczennika, który jest Patronem niezliczonej ilości zawodów, uzdrowienia z wielu chorób, a także chroniącym od pożarów. Jest między innymi Patronem górskich ratowników sudeckich, a jego kaplicę około 1958 roku zbudowano na szczycie Śnieżki - najwyższej góry Sudetów. Jej wysokość wynosi 1602 metry. 10 sierpnia każdego roku odprawiana jest tam uroczysta Msza Święta. Cieszymy się ogromnie, że to właśnie na naszym terenie gościmy figurę Świętego Wawrzyńca i możemy prosić go o wszelkie łaski dla naszych Mieszkańców i dla nas wszystkich, tak bardzo każdego dnia potrzebne - szczególnie o zdrowie i wszelką ochronę całego naszego zespołu domów.
 
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus

  Jego twarz zajaśniała jak słońce,
  odzienie zaś stało się  białe jak światło
 
  (Mt 7, 2)
 
  W 24 rocznicę swojego Pontyfikatu Jan Paweł II ogłosił List Apostolski Rosarium Virginis Mariae o Różańcu Świętym, w którym ustanowił okres od października 2002 do października 2003 Rokiem Różańca. Różańca, który wzbogacił o nowe tajemnice - Tajemnice Światła. W czwartej Tajemnicy Światła rozważamy Przemienienie na górze Tabor - górze wznoszącej się na wysokości 780 metrów nad Jeziorem Galilejskim. Sama nazwa Tabor oznacza wg Św. Hieronima „przychodząca światłość” Św. Piotr, jako naoczny świadek - razem ze św. Jakubem i św. Janem - opowiada o tym, co widział na Górze Przemienienia, a co my zobaczymy w dniu ostatecznym, gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale.
  Czy jednak dzisiaj pamiętamy o słowach, które z pewnością od najmłodszych lat znamy; „Jego słuchajcie” ? Czy nasza Wiara jest wciąż żywa? Czy w najbliższą sobotę - 6 sierpnia damy temu dowód biorąc udział w Eucharystii? Redaktor katolickiego portalu Deon.pl - Pan Piotr Kosiarski, tak napisał w jednym ze swoich artykułów: "wydarzenie z góry Tabor ukazuje jednak jeszcze jedną, ważną prawdę - doświadczenie Bożej chwały nie jest po to, by zachowywać je dla siebie, ale by schodzić z nim w doliny i dawać je innym ludziom, pogrążonym w mroku i rozpaczy. Piotr wcale nie chciał wracać. Najchętniej zostałby z przemienionym Jezusem i nie zaprzątał sobie głowy pozostawionymi na dole sprawami. Nie o to jednak chodziło Bogu".
  Życzę zatem wszystkim nam dobrego, owocnego przeżycia tego jakże ważnego i wymownego święta.
 
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus